Όταν σοβαρευτούμε...

Του Δημήτρη Χατζηευθυμίου (ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ)
 

Για πολλούς δεν ήταν παρά μια «φούσκα» οι Μεσογειακοί Αγώνες. Η οποία, όσο νωρίτερα, «έσκαγε» τόσο λιγότερες οι συνέπειες. Βεβαίως η άποψη δεν «συνάδει» με το γενικό κλίμα που τείνει να λάβει διαστάσεις θεσσαλικού πένθους, για την απώλεια της «χρυσής» ευκαιρίας. 

Ευκαιρίας όμως για τι; Σε αντίθεση με τις μεγαλοστομίες πολιτικών και άλλων τοπικών και μη (αφού σε τέτοια «παιχνίδια» προσκολλώνται πάντα και υπερτοπικοί, εγχώριοι και εξωχώριοι παράγοντες), οι περισσότεροι Θεσσαλοί πολίτες γνώριζαν τι θα συμβεί: ένα 10ήμερο «πανηγύρι», με οικονομικά οφέλη που θα περιορίζονταν στη φιλοξενία κάποιων συνοδών και ελάχιστων τουριστών κατά την περίοδο των αγώνων και ακόμη λιγότερες προοπτικές. Οι περισσότεροι Έλληνες, ούτε καν πήραν χαμπάρι τι συνέβαινε. Κι ούτε θα έπαιρναν. Χαμηλές προσδοκίες; Ίσως. 

Μετά όμως από το... αναπτυξιακό φιάσκο των Ολυμπιακών Αγώνων, προτιμώ να βλέπω το ποτήρι μισοάδειο, παρά μισογεμάτο. Και για έναν πρόσθετο λόγο: Διότι όλοι αυτοί οι οποίοι διαρρηγνύουν σήμερα τα ιμάτιά τους για την «τραγωδία» που μας έλαχε, είναι, σε μεγάλο βαθμό, το ίδιο πολιτικό προσωπικό που διαχειρίστηκε το πανεθνικό όραμα της Ολυμπιάδας, με τα γνωστά επακόλουθα: υπερκοστολογημένοι αγώνες, δυσθεόρατες σπατάλες, λογαριασμός ο οποίος ουδέποτε εκτιμήθηκε καίτοι πληρώνεται από τον ελληνικό λαό, φαραωνικά έργα που αραχνιάζουν ή που χρειάζονται τεράστια ποσά για να συντηρηθούν.

ΚΑΤΟΠΙΝ όλων αυτών ας αντιληφθούμε επιτέλους ότι οι Μεσογειακοί Αγώνες, ούτε ήταν, ούτε θα γίνονταν ποτέ «υπόθεση» όλων των Θεσσαλών, πολύ περισσότερο δε των Ελλήνων. Το «όνειρο» ήταν στο κεφάλι ορισμένων μόνο, οι οποίοι επέμεναν στο άρμα ενός μεγαλοϊδεατισμού ακόμη κι όταν το συνολικό «πακέτο» έμεινε χωρίς περιεχόμενο (σ.σ.: αναφέρομαι κυρίως στο έργο του προαστιακού σιδηροδρόμου και στα Μεσογειακά χωριά). Βεβαίως για τους χειρισμούς της όλης υπόθεσης υπάρχουν πολιτικές ευθύνες. Κατανεμημένες και στα δύο κόμματα εξουσίας. Τη ΝΔ η οποία –εν είδει αντιπαροχής προς τη ΔΕΜΑ- κατά τας επιταγάς της δέχτηκε έναν προϋπολογισμό πολυτελείας, ενώ επί δυόμισι χρόνια δεν έκανε την παραμικρή προετοιμασία για τους Αγώνες, το δε ΠΑΣΟΚ, γιατί παρά τις διαβεβαιώσεις «δούλευε» κατά των Αγώνων. Αντί λοιπόν να έχει το πολιτικό θάρρος να επιστρέψει εκείνο τη διοργάνωση, δέχτηκε την «κόκκινη κάρτα», που έχει αντίκτυπο σε όλο τον ελληνικό αθλητισμό. Για μια ακόμη φορά αποδείξαμε πόσο σοβαροί είμαστε. Όταν κάποτε σοβαρευτούμε, τότε...

ΣΕ αντίθεση πάντως με εκείνους οι οποίοι έχουν κατεβάσει πλερέζες, όσο πιο γρήγορα συνέλθουμε τόσο καλύτερα. Και κυρίως ας συνειδητοποιήσουν όλοι αυτοί που χύνουν δάκρυα για τη φούσκα των Μεσογειακών, ότι δεν αρκεί να συνδέουν την όποια αναπτυξιακή τους πρόταση με την ανάληψη αμφιβόλου αξίας και απόδοσης αθλητικών ή άλλων, πολιτιστικού ή κοσμικού χαρακτήρα γεγονότων. Πολύ περισσότερο δε, η απόρριψη τέτοιων «σχεδίων» δεν μπορεί να αποτελεί άλλοθι για το δικό τους εφησυχασμό, ή την ανεπάρκειά τους. Έδαφος για διεκδίκηση πάντα υπάρχει. Σχέδιο, πρόγραμμα και βούληση χρειάζεται. Ιδού λοιπόν πεδίο δόξης λαμπρό...